Imię: Hanae "Han"
Nazwisko: Sakagami
Wiek: 18 lat
Wygląd: 
Typ przygody: Zwykłe życie
Krótka historia postaci: Han mieszka w Nowym Jorku, od 3 miesięcy. Przeprowadziła się tam, by zamieszkać ze swoim chłopakiem Patrickiem, który ma niejasną przeszłość, związaną z kryminałem. Właśnie dlatego rodzina odwróciła się od dziewczyny, gdy ta postanowiła się do niego przeprowadzić. Nie utrzymuje z rodzicami, żadnego kontaktu. Studiuje architekturę krajobrazu, nie musi pracować, ponieważ Patrick zawsze ma skądś pieniądze...
_________________________________________________________________________________________________________________________
Obudziłam się z samego ranka okryta ciepłą kołdrą. Odwróciłam się w drugą stronę, by zobaczyć, czy Patrick już wstał.
Patricka już nie było widocznie miał jakąś sprawę.
Wstałam pospiesznie i ubrałam się. Do ręki wzięłam rogalika i wyszłam na zajęcia. Zaraz po nich poszłam w stronę mieszkania.
W mieście było spokojnie..Rogalik ci smakował...Byłaś po kilku minutach na uczelni i ogólnie wszystko dobrze było.
Idąc spokojnie do domu wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do chłopaka.
On nie odbierał widocznie był zajęty.
Po drodze do domu, wstąpiłam do sklepu i zrobiłam zakupy. W mieszkaniu zaczęłam przygotowywać obiad.
Chłopak wrócił około godziny 15.-Cześć kochanie.-powiedział i pocałował cię zaraz po wejściu.
-Hej - odwzajemniłam pocałunek Patricka - Gdzie byłeś?
-Miałem sprawę.-powiedział i odłożył napakowaną czymś kopertę na barek.
-A to co? - zapytałam nakładając obiad na talerze
-Zobacz.-powiedział i podał ci ją po chwili.
Z zaciekawieniem otworzyłam kopertę
Było tam 5000$.
-Znowu? Powiedz mi skąd je bierzesz...
-Nie musisz wiedzieć.-powiedział chłopak i się uśmiechnął.
-Po prostu nie chcę byś znowu trafił do więzienia....
-Nie trafie.-powiedział i cię przytulił.
Uśmiechnęłam się
-Myj ręce i siadaj do stołu, za chwilę będzie obiad
-Dobra.-powiedział i umył ręce oraz zdjął bluzę przez co był w samej koszulce...Po chwili siadł do stołu.
Podałam obiad. Usiadłam na przeciwko chłopaka i oboje zaczęliśmy jeść.
Chłopak zaczął jeść.-No kochanie z każdym dniem przechodzisz samą siebie.-powiedział.
Uśmiechnęłam się
-Dziękuję, jak nie mam co robić, to chociaż coś ugotuję
Chłopak już nic nie mówił tylko kończył jeść.
Gdy zjedliśmy, zebrałam talerze i zaczęłam zmywać.
-Jak było na uczelni?-zapytał
-Jak zawsze, niedługo mam egzaminy. Muszę też napisać pracę semestralną
-No to pisz...Jaki z tym masz problem.-powiedział i się uśmiechnął.
-Nie mam problemu, ale trzydzieści stron to sporo pracy
-No w sumie...To ja ci nie będę przeszkadzał...Nauka jest najważniejsza.-powiedział.
-Nie przeszkadzasz mi. Przemyślałeś sprawę studiów? Większe wykształcenie jest dobrym pomysłem
-Mi nie potrzeba.-powiedział.
-Jesteś uparty....
-No...Ale to dobrze.-powiedział i włączył telewizor.
Usiadłam przy laptopie i zajęłam się pisaniem.
Jakoś ci szło ale bardzo opornie.
Pisałam do późnego wieczora
Napisałaś jedną stronę...Zrobiłaś się zmęczona.
Zapisałam pracę i wyłączyłam laptopa.
-Idę do łóżka - powiedziałam Patrickowi
-Dobra.-powiedział coś robiąc w kuchni.
Poszłam pod prysznic, przebrałam się w krótką koszulkę nocną i położyłam się do łóżka.
Patrick jeszcze siedział w kuchni i cały czas o czymś myślał.
-Kochanie, jest już późno. Połóż się - zawołałam gasząc światło.
-Jeszcze chwilę.-powiedział.
Wstałam powoli i poszłam do niego. Stanęłam za jego plecami i położyłam ręce na jego barkach.
-Co robisz? - spojrzałam przez jego ramię
-A takie tam.-zobaczyłaś przez ramie plan jakiegoś budynku ale szybko go zasłonił.
Han domyśliła się od razu co się dzieje
-Oszukujesz mnie
-Czemu tak myślisz.-powiedział
-To plany budynku, wróciłeś do kradzieży? A może tym razem morderstwa, co?
-Kochanie no co ty.-powiedział i odwrócił się, przytulił cie.
-Więc po co ci to?
-Czy to takie ważne.-powiedział i cie pocałował.
Odwzajemniłam pocałunek
-Dla mnie ważne....
-Nie martw się.-powiedział
-Jak mam się nie martwić, gdy mi na tobie zależy
-Chodź już spać.-powiedział.
-Dobrze... - westchnęłam i wróciłam do łóżka
On także się położył i zaraz po tym usnął.
Gdy tylko zasnął sięgnęłam po jego komórkę i przejrzałam wiadomości
Nie było żadnych wiadomości oprócz tej nieodebranej rozmowy od ciebie.
Odłożyłam komórkę i spokojnie zasnęłam.
Obudziłaś się następnego dnia o 9 Patrick jeszcze spał.
Wstałam po cichu i poszłam do kuchni. Zaczęłam przygotowywać naleśniki na śniadanie
Patrick wstał godzinę później kiedy naleśniki były gotowe.
-Smacznego - położyłam naleśniki na talerz, a z lodówki wyjęłam dżem
-Dzięki a ty nie jesz?-zapytał i posmarował sobie naleśnik dżemem.
-Nie, nie jestem głodna. - poszłam do laptopa i zaczełam pisać swoją pracę
-Oj chodź i zjedz.-powiedział i zrobił dla ciebie 3 naleśniki.
-Na prawdę nie jestem głodna, poza tym chciałabym trochę tego nadrobić
-Ale na głodnego się źle pisze.-powiedział.
-I mówi to ten, co od kilku lat nic nie napisał
-Ale pamiętam.-powiedział i się zaśmiał.
-Za chwilę idę na zajęcia
-No to zjedz bo ja cie nie puszczę.-powiedział i podał ci naleśniki na talerzu.
Zjadłam jednego
-Zadowolony?
-No.-powiedział i też zaczął jeść.
-Idę na uczelnię, miłego dnia - wzięłam torebkę, pocałowałam chłopaka i wyszłam z domu
-Cześć.-powiedział i cie pocałował...Wyszłaś na miasto.
Od razu poszłam na uczelnię. Usiadłam w środku klasy i czekałam aż przyjdzie profesor.
Po chwili przyszedł profesor i zaczął wykład.
Zapisywałam wszystko co mówił. Rozejrzałam się po klasie, kto przyszedł.
Przyszło kilka twoich koleżanek....Profesor mówił już 20 minut.
Słuchałam spokojnie dalej
Po godzinie skończył
Zebrałam swoje notatki i poszłam do biblioteki, na uczelni.
Weszłaś było dużo książek.
Usiadłam przy jednym z dużych stolików i zaczęłam się uczyć.
Po 2 godzinach złapał cię sen...i zrobiłaś się ociężała.
Wstałam, pozbierałam swoje rzeczy i poszłam do domu
Gdy wróciłaś wybiła godzina 14:30...Patricka nie było ale zostawił ci kartkę.
Wzięłam go ręki kartkę i przeczytałam ją
"Przepraszam kochanie, że znów mnie nie ma ale wypadło mi coś wybacz"-to było napisane.
Wyrzuciłam kartkę, wyjęłam wczorajszą zupę, zagrzałam ją i zaczęłam jeść
Po chwili zupa była ciepła...Mogłaś ją nakładać.
Zjadłam w samotności zupę. Czekałam na powrót Patricka
Wybiła 18 wkrótce a jego nadal nie było.
Spróbowałam do niego zadzwonić.
Odzywała się tylko sekretarka.
*Ile razy jeszcze mnie zawiedzie....?* - czekając na niego zaczęłam się uczyć.
Po chwili usnęłaś...Obudził cię dzwonek sms'a.
Wzięłam do ręki komórkę i przeczytałam jego zawartość
Od Patrick ;*
Kochanie chodź w swoje ulubione miejsce.
*Co to ma znaczyć?*
Założyłam bluzę i wyszłam z domu. Poszłam do parku, koło fontanny.
Zauważyłaś, że są tam rozsypane płatki kwiatów...Pod fontanną zobaczyłaś Patricka.
Uśmiechnęłam się na ten widok.
-Cześć kochanie - powiedziałam podchodząc.
Zobaczyłaś także na około fontanny świece.-Cześć kochanie.-powiedział i cie przytulił.
-[Co to.... sam to przygotowałeś? - zapytałam ze zdziwieniem
-Tak wszystko dla ciebie.-powiedział i cie pocałował.
-Dlatego nie odbierałeś? - zapytałam po pocałunku
-Nie chciałem psuć niespodzianki...Kolega mi też w tym trochę pomagał ale pomysł był mój.-powiedział.
-Z jakiej to okazji? Zapomniałam o czymś?
-Chciałem, żebyś poczuła, że o ciebie dbam.-powiedział.
-Jesteś kochany, jest przepięknie
-Dla ciebie wszystko.
Przytuliłam się do chłopaka podziwiając to co przygotował.
Nagle usłyszałaś wolną muzykę.
-To też twoja zasługa?
-Tak...Mniej więcej.-powiedział.
Pocałowałam go delikatnie w usta
-Dziękuję
-To może zatańczymy.-powiedział cicho do ciebie.
Uśmiechnęłam się do niego i powoli zaczęliśmy tańczyć.
Bardzo ci się podobało..Poczułaś się strasznie kochana.
-Dobrze mi z tobą... - powiedziałam cicho przytulając się do niego w tańcu
-Mi z tobą też.-powiedział i pocałował cie w czoło.
Uśmiechnęła się i wsłuchałam w bicie jego serca. Był wyższy ode mnie o głowę, lecz nigdy mi to nie przeszkadzało.
Słyszałaś jak rytmicznie biło mu serce...Tańczyliście tak kilka dobrych minut.
-Jaki jest następny punkt programu? - zapytałam z uśmiechem
-Następny punkt to kolacja.-powiedział po cichu do ciebie.
Poszłam za nim, do miejsca, w którym przygotował kolację
Kolacja była po 2 stronie fontanny...były bułki, ciasto i twoje ulubione jedzenie (napisz co chcesz).
-Nadal pamiętasz.... - uśmiechnęłam się na widok krewetek.
-Jakbym miał nie pamiętać.-powiedział.
Usiadłam przy jedzeniu. Powoli zaczełam jeść
Chłopak nie jadł tylko patrzył na ciebie.
-Dlaczego nie jesz?
-nie jestem głodny.-powiedział.
-Twoja strata - dokończyłam jeść.
Po 10 minutach byłaś pełna.
-Było przepyszne.... - uśmiechnęłam się.
-To dobrze...Co byś chciała teraz robić?-zapytał się
-To ty ustalasz wieczór...
-Ale to dla ciebie więc masz prawo decydować.
-Po prostu chodźmy na spacer... - powiedziałam biorąc za rękę Patricka
-Dobrze.-powiedział i zaczął powoli iść.
Szłam w milczeniu z Patrickiem za rękę.
-Co tak cicho...Jesteś smutna?-zapytał.
-Nie. Jestem szczęśliwa - uśmiechnęłam się do niego.
-To czemu tak cicho jesteś...-powiedział
-Bo nie wiem co powiedzieć. Sprawiłeś mi wielką niespodziankę
-Hehe...TO się ciesze.-powiedział i cie pocałował.
Odwzajemniłam jego pocałunek.
-Kocham cię
-Ja ciebie też..Najmocniej na świecie.
-Wracamy do domu?
-Jak chcesz.-powiedział...-To twój dzień.-dodał po chwili.
-Mój dzień? Nie mam dzisiaj urodzin... - powiedziałam z uśmiechem
-Ale to dziś cie poznałem równo 2 lata temu.-powiedział.
-No nie... zupełnie zapomniałam. Rocznica.. - złapałam się za głowę.
-Nie martw się....To nie taka w sumie rocznica.-powiedział
-Nie wierzę, że pamiętałeś....
-Bo cie kocham...Chciałem, żeby było wyjątkowo.-powiedział.
-I jest - powiedziałam z uśmiechem
-Dzięki.-powiedział i cie pocałował.
Zaczęliśmy powoli wracać do domu
Idziecie jesteście w połowie drogi.
Poszliśmy dalej. W domu, od razu zdjęłam buty i poszłam do łazienki pod prysznic.
Patrick poszedł do pokoju i włączył telewizor.
Wykąpałam się, założyłam szlafrok i usiadłam wygodnie koło Patricka
Chłopak czytał gazetę z rozkładem programów.
-O której jutro wychodzisz?
-Rano..Koło 8.-powiedział.
-Wstanę wcześniej i zrobię ci śniadanie
-Nie musisz.-powiedział i odłożył gazete.
-Ale chcę - usiadłam mu na kolanach
-Oj Han...-powiedział.
Uśmiechnęłam się
-Nie lubisz jak się tobą zajmuję?
-Wole, żebyś się wyspała.-powiedział i cię objął.
-Wyśpię się, jutro nie mam zajęć.
-No to tym bardziej nie wstawaj rano tylko się wyśpij.
Zaprzeczyłam ruchem głowy
-Nie mam mowy
Chłopak jednak trzymał swego.-Oj jest jest.-mówił.
Pocałowałam go namiętnie w usta.
Odwzajemnił twój pocałunek i przytulił przy okazji.
Zamknęłam oczy przytulając się do niego
Siedzieliście i całowaliście się tak 5 minut.
-Po takim wspaniałym dniu, zasłużyłeś na nagrodę - wyszeptałam
-Robi sie ciekawie kochanie.-powiedział po cichu.
Powoli rozpinałam mu koszulę, nadal namiętnie całując
On też nadal cię całował czekał co będziecie robić.
-Pójdziemy do sypialni? - zapytałam cicho
-no pewnie.-powiedział i podniósł cie po czym zaniósł do sypialni.
Położyłam się na łóżku ciągnąc za sobą Patricka. Nadal z uczuciem całowałam go w usta
Patrick ulegał twojej urodzie mogłaś robić z nim co chcesz.
Spędziliśmy razem, długą i upojną noc. Następnego ranka obudziłam się wcześnie, złożyłam szlafrok i poszłam do kuchni przyszykować śniadanie.
Chłopak jeszcze spał po tak miłej nocy.
Gdy była 7:40 poszłam do sypialni ze śniadaniem na tacy.
-Kochanie.... - obudziłam Patricka
Chłopak przeciągnął się i wstał.-Tak skarbie?-zapytał.
-Już prawie ósma
-O dzięki że mnie obudziłaś ale miałaś spać.
-Wyspałam się, smacznego -podałam mu tacę z jajecznicą i ciepłą herbatą
-Dzięki.-powiedział i pocałował cie.
-Wspaniała noc - powiedziałam siadając wygodnie koło niego
-Kocham cie.-powiedział i zaczął jeść.
-Powiedz mi gdzie idziesz...
-To znaczy?-zapytał.
-Co to za praca?
-Kochanie no...Mogła byś już z tym przestać.-powiedział.
-Przestanę gdy mi powiesz
-Oj no...Ja cie tak nie męczę.-powiedział.
-Bo ja nic przed tobą nie ukrywam
-A skąd mam mieć pewność?
-Nie wierzysz mi?
-Wierze ale każdy ma prawo do tajemnic.
-Ale nie takich, które mogą zniszczyć życie
-Moje na pewno nam nie zniszczą.
-Powiedz mi...
Chłopak już wyglądał na zdenerwowanego.
-Proszę...
-Kochanie...przestań.-powiedział.
-Powiedz mi. Prędzej czy później się tego dowiem.
-To wybieram później.-powiedział.
-Później, może być za późno
Spojrzał na zegarek.-Muszę iść.-powiedział i szybko się ubrał.
Również się ubrałam
-Idę z tobą
[i]-Nie![//i]-powiedział i wyszedł.
Wyszłam od razu za nim. Szłam szybko by go nie zgubić
Ruch był duży i po kilometrze go zgubiłaś ;/
Wróciłam do domu
Byłaś zła na niego, że ci nie powiedział.
Sprawdziłam jego pocztę
Żadnej nie było.
*Gdzie on ukrywa te wiadomości....?* - zaczęłam przeszukiwać jego rzeczy
W jego rzeczach też nic nie było xD.
Wyszłam w końcu na uczelnię.
Niestety zajęć nie było jak sama mówiłaś wcześniej.
Poszłam do biblioteki. Zaczęłam pisać pracę semestralną
Ze złości napisałeś już 4 strony.
Wydrukowałam pracę i wysłałam na swojego maila. Wyszłam z biblioteki
Idziesz przez miasto przyśpieszonym krokiem bo być może..powtarzam być może zobaczyłaś Patricka.
Szłam bardzo szybko. Musiałam się upewnić czy to on
No to jednak nie był on ale facet który go przypominał.
Wróciłam do domu
W domu go jeszcze nie było...Zmartwiłaś sie.
Zadzwoniłam do niego
Na sekretarce usłyszałaś jego głos "Han nie rozłączaj sie...Wejdź do kuchni tam będzie coś"
Poszłam do domu, do kuchni
Leżała tam walizka.
Otworzyłam ją
Walizka po brzegi była wypchana pieniędzmi a między nimi była kartka.
Wyjęłam kartkę i przeczytałam ją
"Kochanie..Wybacz ale potoczyło się tak, że musimy wyjechać...Będę na ciebie czekał jutro na lotnisku"
*Co to ma znaczyć?!* - od razu zadzwoniłam do Patricka
Nie odbierał...Widocznie nie mógł.
*Jednak coś musiał przeskrobać....* - wyszłam do parku
W parku było pusto...Jakby każdy wyjechał.
Poszłam do kawiarni i kupiłam kawę
Kupiłaś sobie latte (chyba tak to się pisze) w kubku 0,5 litra i zaczęłaś pić.
Spróbowałam się jeszcze raz dodzwonić do Patricka
Nadal niestety nie odbierał...Czułaś, że może się stać coś złego.
Wróciłam do domu i zasnęłam.
Obudziłaś się następnego dnia o 10:30
Ubrałam się i poszłam na lotnisko
On czekał już z walizką i biletami.
-Co ty wyprawiasz?! Dokąd mamy niby jechać i dlaczego?!