Imię: Ryan
Nazwisko: Carenson
Wiek: 28
Typ przygody: II Wojna Światowa
Życiorys:
Ryan to doświadczony żołnierz rangi Starszego Sierżanta.
Jest amerykanem, jego rodzina chowa się gdzieś na wsi w Australii.
Pierwszą operacją Ryana była operacja "Pearl Harbor", w której wraz z
armią żołnierzy muszą popłynąć na Plażę Omaha i zdjąć wszystkich niemieckich oponentów.
Właśnie są w drodze do Zachodniej Europy na Omaha.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ryan wraz z innymi żołnierzami płyną na jednym pokładzie.
Niedaleko naszej łodzi jest jeszcze więcej naszych statków, które przewożą inne jednostki amerykańskie.
Niedługo dopłyniemy na plażę Omaha, mamy tam spotkać wielu niemiaszków.
Ryan w tym czasie ładował broń i pakował granaty do torby.

Było całkiem głośno, wiele osób rozmawiało, niektórzy wymiotowali.
- Dobra, panowie, słuchać! Mamy ważną misję! Na górze, gdzie ustawili się Niemcy, jest pełno dział przeciwpiechotnych, które dziesiątkują nasze oddziały. Naszym zadaniem jest wyeliminowanie każdego! Dzielimy się na drużyny:  Wy wszyscy jesteście pod rozkazami sierżanta Carensona, ja wspomogę inny oddział. Powodzenia. Będziecie go potrzebowali. - przemówił kapitan.
- PIĘĆ MINUT DO DESANTU! PIĘĆ MINUT!

- Jesteście przygotowani?! - Krzyknąłem odblokowując Thompsona.

- Tak jest! - usłyszałeś.
- MINUTA DO DESANTU! MINUTA! NIECH BÓG MA WAS W SWOJEJ OPIECE!

Zauważyłem już plażę.
Wziąłem różaniec do ręki i pocałowałem go.
Byłem gotowy do wyskoku do wody.
- Za minutę wskoczymy do wody, wychodzimy i zaczynamy! - Krzyknąłem.

Po chwili usłyszałeś pierwsze strzały, wzięli na ogień waszą łódkę.
- SCHYLIĆ SIĘ!

Schyliłem się, wystawał tylko mój hełm.
Byłem gotowy na wszystko, po chwili kucnąłem i wycelowałem w jakiegoś Niemca.

Nie dasz rady, prędzej trafisz w swojego. Po chwili padł jeden z waszych, dostał w oko. Rampa się otwiera i twoi towarzysze wybiegają.

Od razu wybiegam na plażę.
- Dalej, dalej! - Krzyczę, próbując schować się za jakimś kamieniem.
- Dajcie tu jakiegoś sanitariusza! - Krzyczę, żeby ktoś podszedłdo mnie.

Gdy tylko wybiegłeś z łódki, usłyszałeś gwizd i padłeś na ziemię. Podbiegł do Ciebie sanitariusz i ciągnię Cię za głaz.
- Nie zamykaj oczu! To tylko rana w udo!

- Osłaniajcie nas! - Krzyczę do moich żołnierzy.

Dwóch podbiegło i zaczęło was osłaniać. Sanitariusz zaczął Cię opatrywać.
- Sierżancie, spychają nas ! - krzyknął jakiś żołnierz najbliżej Ciebie.

- Wyrzućcie granaty! I sprowadźcie mi tu jakiegoś snajpera! - Powiedziałem.

- Snajpera?! Zginął dawno przy desancie, ch*j wie gdzie jego broń! - powiedział, przeładowując.

- Niedługo przybędzie tutaj wsparcie lotnicze! Musimy je oczekiwać! - Powiedziałem czekając, aż sanitariusz mnie całego opatrzy. (opaczy)

Gdy skończyłeś to mówić, blisko Was trafił pocisk z moździerza, tego żołnierza zdmuchnęło jak świeczkę do wody, obok Ciebie leżała resztka jego nogi.

- Pospiesz się z opatrywaniem! - Powiedziałem do sanitariusza.

- To nie jest takie proste, sierżancie, jak Ci nad głową strzelają! - powiedział, wyciągając Ci z uda kulkę.

- Cholera, będziemy potrzebowali karabinu maszynowego lub jakiegoś działa. - Powiedziałem.

Po krótkim czasie, który był wypełniony wybuchami, kończył opatrywać ranę.
- Gotowe, ale sierżant musi tu trochę posiedzieć. - powiedział i pobiegł pomagać innym rannym.

Na jednej nodze wszedłem do łodzi i wszedłem do kabiny kapitana.

W kabinie siedział kapitan z mapą i radiem.
- Co Tobie?

- Muszę odpocząć...wezwij wsparcie lotnicze. - Rozkazał mu.

- Zapomniałeś o działkach? Padną zanim w ogóle otworzą ogień. To wasza drużyna miała zrobić!

- Bez żadnego wsparcia możemy wszyscy zginąć. Nie mamy karabinów maszynowych, nie mamy snajperów, ani bazook. Ale jeżeli to nie jest możliwe to musimy sobie tak poradzić. - Czekałem, aż będę mógł ruszyć dalej.

- Zacznijmy od tego, gdzie masz swoją drużynę? Rozproszyła się, nie masz kim dowodzić, bo w ch*j gdzieś poleźli? Równie dobrze w zamieszaniu dołączyli do innej drużyny. Wyłaź stąd i idź szukaj Twoich ludzi!

Wykonuję znak krzyża i wychodzę z przygotowanym Thompsonem z łodzi.

Od razu wszelkie odgłosy stały się głośniejsze, ktoś Cię wołał przy kamieniu, to chyba ktoś z Twojej drużyny.

Podszedłem do kamienia celując jednocześnie Thompsonem.

Nikt do Ciebie nie strzelał.
- Sierżancie, całą naszą drużynę rozbili! Zostaliśmy tylko my! Kontynuujemy cel?

- Tylko my? A inne drużyny? - Zapytałem.

- Jakieś tu są, a te działka miała nasza drużyna rozwalić, a zostało nas dwóch!

- Cholera! Musimy się gdzieś ukryć i czekać na posiłki. Mam dynamit, można by było gdzieś go podsadzić, aby odwrócić uwagę Niemców. - Powiedziałem.

- Czekanie nie wchodzi  w grę, jeśli nie wyczyścimy tych działek, to gówno a nie posiłki będą, zestrzelą ich, zanim w ogóle wysiądą z łodzi.

- W dwójkę zginiemy, kiedy oni mają tam karabiny maszynowe, działka i piechotę! - Powiedziałem.

- Więc trzeba podczepić się pod jakąś drużynę!

- Chodźmy do tamtej! Mają tylko trzech ludzi, pomożemy im! - Powiedziałem i wyrzuciłem granata dymnego pod moje nogi i wybiegłem w stronę tamtej drużyny. Moje buty były w wodzie, ponieważ oni chowali się za łodzią.

Gdy zaczęliście biec, przez granat ściągnąłem uwagę, na ślepo walili w Was, jednak nie trafili. Dobiegliście do tamtej trójki.
- Kto Wy?

- Chcemy się dołączyć! Połowa was została wybita, a my możemy wam pomóc! - Powiedziałem.

- Dobra, jaka ranga? - spytał się, nie będąc pewny, który z Was ma dowodzić.

- Starszy Sierżant, a on Kapral! - Powiedziałem.

- Ja mam rangę sierżanta, więc pan tu dowodzi.

- Dobrze, macie jakieś plany? - Zapytałem.

- Nasza drużyna miała przechwycić jakieś dokumenty...

- Wiecie gdzie mogą być? - Zapytałem.

- W którymś z bunkrów, a w którym, nie wiemy! - nagle blisko Was padł pocisk z moździerza, nikomu na szczęście nic się nie stało.

- Bądźcie czujni! Ma ktoś granat dymny? Rzucimy go i wtedy szybko przejdziemy! - Powiedziałem.

- Ja mam! - powiedział jakiś chłoptaś. - Rzucić?

- Ok, ale najpierw przygotujcie się do biegu...rzucaj! - Kucałem i czekałem, aż granat wypuści dym.

Chłopak rzucił granat i po chwili rzygnął dymem.

- Teraz! - Powiedziałem i wybiegłem w dymie za jakiś bunkier mając gotową broń.

Na szczęście dobiegliście pod górę.
- Wspinaczka?

- A macie się czym wspinać? - Zapytałem.

- Ta, liny są wbite! - powiedział jakiś obcy facio, który stał koło liny.

- Ok, no to wchodzimy! - Zacząłem się wspinać.

Gdy byłeś w połowie drogi na górę usłyszałeś huk i ktoś spadał z góry, masz sekundy, by się uchylić.

Z całych sił uchyliłem się mając nadzieję, że nie będzie tak źle.

Na szczęście uchyliłeś się, reszta też, żołnierz upadł i zmarł.
Po chwili byłeś na górze. Widziałeś wiele trupów, najwięcej waszych.

- Chodźcie i bądźcie ostrożni. - Powiedziałem celując Thompsonem.